Op weg naar Compostela: Dag 26 - 35: Astorga

Weinig mogelijkheden gehad om een computer vast te krijgen en nog eens wat op de blog te zetten. Hier kwam dan nog eens bij dat ik niet meer op mijn blog geraakte toen ik vaststelde dat ik mijn gsm vergeten was in Portomarin. Het wordt dus een lang bericht, tijd om eindelijk eens alinea's te gebruiken :).

Zoals ik al vermeld had in het vorige bericht, waren de pelgrimsaantallen die de camino aan het wandelen waren sterk gegroeid. Maar na een dag was ik dit al meer gewend en stoorde het me niet meer zoveel. de dag na Astorga leidde de camino ons nog eens bergopwaarts. En dat was heel wat want vanaf de Rioja streek was het zo plat als Vlaanderen. De eindstop was Foncebadon, een toffe kerkelijke albergue, waar een hospitelero was die Vlaams sprak. Een beetje vreemd om nog eens terug Vlaams te spreken, maar na enkele minuten merkte ik toch dat ik het nog niet verleerd ben :) In Foncebadon hebben we met alle pelgrims samen gegeten, altijd een geweldige ervaring. De dag nadien stond Cruz de Ferro op het programma. Op het hoogste punt van de montes de Leon, zo noemen de Spanjaarden het bergrijke gebied rond Leon, staat een groot kruis met allemaal stenen rondom. Hier is het de bedoeling dat de pelgrim een steen die hij van bij zijn thuis meegebracht heeft, neerlegt. Dit staat symbolisch voor het loslaten van alle moeilijke ervaringen tijdens de voorbije jaren. Ik had geen steen meegebracht van thuis, maar in Najera heb ik er eentje uit de rivier gehaald en toch voor meer dan 300km meegesleurd dus dat telt ook vind ik :p. De wandeling naar en over de bergtop was fantastisch. Eindelijk kregen we nog eens mooie vergezichten voorgeschoteld met weidse groene heuvellandschappen. Later op de dag hebben we nog gezwommen in een rivier in Cacabelos, waarna we aan het einde van de dag aankwamen in Ponferrada: Volgens mij de grootste albergue waar ik tot nu toe verbleven ben. Hier kunnen maar liefst 270 pelgrims verblijven, dus het was er erg druk. Wel allemaal kamers van 4, dus een immens groot gebouw. De dag nadien besloten we tot Pereje te wandelen en niet een alternatieve variant van de camino te doen. Die zou te zwaar zijn om in een dag te doen. De wandeling op zich was niet zo speciaal, maar de stop in Villafranca de Bierzo was de moeite waard want dat is echt een zeer mooi dorpje. Maar hier zouden volgens mijn boekje alle pelgrims verblijven die starten in Ponferrada, dus dan maar enkele kilometers meer wandelen en verblijven in een rustigere sfeer :) Pereje was zeer rustig, dit was ook de plaats waar ik voor het eerst sinds lang nog eens in een enkel bed kon slapen.

Elke ochtend is het uitkijken naar dit moment

De mistige weg richting cruz de Ferro

Cruz de Ferro

Het weer kan moeilijk beslissen tussen mist of zonneschijn

Zwemgelegenheid bij het bereiken van de voet van de berg

De volgende dag zou de camino ons in Galicie leiden, de laatste autonome regio waar we nog door zouden moeten wandelen. Ditmaal ging de camino weer zeer stijl omhoog tot in O Cebreiro, een zeer mooi museumdorpje, waar 30 inwoners wonen. Deze dag was het zeer mistig hoog in de bergen en heeft het ook geregend. Galicie verwelkomde ons want deze regio zou qua regen het dicht bij België aanleunen :). Weer zijn we een dorpje verder gewandeld dan mijn boekje me voorstelde. Veel te veel pelgrims in O Cebreiro. In dit dorpje, Hospital da Condesa, verbleven we voor het eerst in een albergue uitgebaat door de overheid van Galicie. Hier maakten we kennis met slechts uitgeruste tot niet uitgeruste keukens van de Xunta en ook met de ongastvrijheid van de hospiteleros. Een niet zo aangename regio dus die laatste 100km voor Santiago. Gelukkig is de omgeving wel fantastisch. De dag nadien was het afdalen geblazen. Een goede kilometer naar beneden, terug naar de zon. In triacastela koos ik voor de variant naar Samos, die langer is maar die mijn boekje echt aanraadde. En het was het meer dan waard, een prachtige wandeling naar een prachtig dorpje in 'the middle of nowhere'. Het klooster van Samos was echt geweldig om te bezichtigen. Samos heeft ook een rijke pelgrimsgeschiedenis, de mis daar was ook de moeite waard. De dan nadien koos ik ervoor om de weg tot Sarria af te leggen via een kortere variant. Weliswaar was dit gewoon de variant via de autoweg. Zeer saai en ik was heel blij toen ik aankwam in Sarria. Sarria is 120km van Santiago de Compostela vandaan en hier starten alle pelgrims die graag de Compostela willen hebben (bewijs dat je de camino gedaan hebt) of geen tijd hebben om meer te wandelen. Het zijn vooral groepen die je hier tegen komt en dat werkt soms wel eens in op de frustratie van menig pelgrim die wel start in St Jean Pied de Port. Aan het einde van een lange dag (35km) kwam ik aan in Portomarin, een gezellig havendorpje. Hier heb ik ook pulpo gegeten, dat is inktvis bereidt op zen galicisch, een geweldige maaltijd naar mijn mening :)

Welkom in Galicia

De mist speelde weer een vervelende metgezel

Museumdorp O Cebreiro

Eenzaam en alleen: Samos

Prachtig zicht op het klooster van Samos

De gangen binnen in het klooster

Muurschilderingen in het klooster

Zelfs deuren worden verwerkt in de
muurschilderingen

Binnen in de kerk van Samos

Velden vullen zich met de warme kleuren van
de opkomende zon

Ik wilde het liefst de laatste 100km zo snel mogelijk erdoor krijgen omdat het door de grote menigte niet meer zo gezellig wordt. Dus elke dag lagen mijn kilometers nogal aan de hoge kant. Die avond verbleef ik in Casanova, waar ik eindelijk een hospitelero tegenkwam die glimlachte, dat was een aangename verrassing in een Xunta Albergue :) De volgende dag was weer een lange dag, maar Galicie is wondermooi dus het was niet erg om zo lang te wandelen. Elke dag opnieuw zie je groene natuur met taluds en bospaadjes die omringd zijn door stenen muurtje waar het mos van alle kanten uitgroeit. Die dag heb ik zelfs langer moeten wandelen dan de planning omdat de albergues in Salceda vol waren. In totaal een goede 40km tot in Santa Irene waar ik Christine en Kristin terug ontmoette. De dag nadien zouden we aankomen in Santiago, een speciale dag waar je naar uitkijkt als een kind die wacht op Sinterklaas. Die ochtend vertrok ik al om half 6 en liep voor een groot deel alleen in een donker bos. Een fantastische ervaring. Om dan aan te komen aan de kathedraal. Het was een speciaal gevoel, toch stopte de camino hier nog niet. Ik zou nog verder gaan tot ik niet meer verder kan, tot de atlantische oceaan.