Dag 36 - 39: Santiago de Compostela - Finisterre

De dag na de aankomst in Compostela konden we iets langer slapen. We waren van plan om meteen te vertrekken richting de oceaan op de camino de finisterre, maar we moesten wachten tot het pelgrimskantoor open ging om onze Compostela te gaan halen (een getuigschrift waarop staat dat je de camino naar Santiago de Compostela gewandeld hebt enzovoort). De planning voor deze dag was slechts 22km, dat was goed want de voorbije 4 dagen had ik toch wel echt lange dagen gewandeld. Net voor we vertrokken hebben we ook nog de kathedraal even bezocht, nu waren er bijna geen toeristen, veel beter om even het graf van de apostel te groeten. Daarna dan eindelijk terug op weg. Ongelofelijk gemotiveerd, het was een nieuw fris gevoel dat binnenstroomde, de camino naar Santiago vervolledigd en dan nu de camino naar Finisterre. De tocht was adembenemend mooi met een mooie terugblik op Compostela. Het was ook een echte verademing om terug bijna niemand tegen te komen, eindelijk was je weer enkel met jezelf op pad :). Zo werden we de hele dag door verwend door de mooie natuur van Galicië. 

Good morning Santiago!

's Ochtends de zon op de kathedraal

Binnen in de kathedraal

Terug op Santiago de Compostela

Schoenen uit, baden en genieten :)

De dag nadien merkte ik al dat het Duitsers troef waren op de camino richting Finisterre. Ik wandelde samen met Kristin en Christine en op een bepaald moment stopten we in een bar en kwamen er steeds meer en meer Duitsers bij ons zitten. Hier leerde ik Thomas (een Duitse zelfstandige) en Simon (ook een Duitse zelfstandige) kennen. Weer leidde de route ons door fantastische landschappen. Lange bossen met eucalyptus bomen. Jammer genoeg waren Christine en ik fout gewandeld en hebben we zo'n 36km gewandeld die dag. Moegestreden kwamen we aan in Olveiroa waar Kristin al op ons aan het wachten was, ze was ongerust want zij was namelijk achter ons vertrokken :)

Zonsopgang in Negreira

Dag 3 van de camino de Finisterre was de dag. Vandaag zouden we eindelijk na bijna 40 dagen de zee zien. We besloten om eerst naar Muxia te gaan (een havendorpje aan de atlantische oceaan dat noordelijk ligt van Finisterre), want Finisterre werd vroeger gezien als het einde van de wereld (Finis terrea). Het was dus een zeer belangrijke plaats voor de pelgrims en voor ons klonk het ook logischer dat je stopt met wandelen aan het einde van de wereld :p. Die dag gaf ons weer een pak langgerekte eucalyptusbossen, de eucalyptusgeur maskeerde de zoute geuren van de oceaan. We hadden deze etappe niet in onze gids staan dus niemand had enig idee hoe lang de etappe was of hoeveel dorpjes we zouden tegenkomen. Constant zeiden mensen tegen ons hoeveel kilometer het was, maar steeds waren ze fout want het was altijd een dikke 5km meer dan ze ons voorlogen :) Misschien was het een truc om de pelgrims gemotiveerd te houden voor hun laatste wandeldag. Uiteindelijk zagen we hem dan, de atlantische oceaan, een verschrikkelijke massa zoutwater. Bij het bereiken van Muxia ben ik meteen naar het strand gegaan, heb geknield voor de zee, mijn schoenen uitgedaan en rustig in het water verder gewandeld. Dat was een ongelofelijk gevoel :) Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Om eindelijk na 900 km aan te komen aan het doel van deze tocht. Te merken dat je gewon niet verder kan, dat is een speciaal gevoel. Die avond heb ik samen met Christine, Kristin, Thomas en Simon de zonsondergang meegemaakt aan de kaap in Muxia. Maar het was nog geen uitbundig feest, want er stond nog één wandeldag op het programma.

Uitgestrekte eucalyptusbossen gidsen ons richting de oceaan

Eindelijk dan toch, de Atlantische oceaan

Jammer genoeg was het hier nog 5km tot aan Muxia :D

Aan het strand van Muxia

Een camino paal met achteraan Muxia

Ja, Muxia!

Muxia bij zonsondergang

Zonsondergang in Muxia

De dag nadien was het eindelijk zover, de laatste wandeldag. Nog slechts 28 km en ik zou in Finisterre aankomen en mijn voeten zouden eindelijk hun welverdiende rust krijgen :D. De wandeling op zich was niet zo mooi en vrij intensief. Het begon meteen met een steile bergop vanuit Muxia en het zou heel de dag omhoog en omlaag gaan ver weg van de oceaan, die niet zichtbaar was tijdens de wandeling. Aangekomen in Finisterre zijn we meteen voor een duik in het water gegaan, maar het was zo koud dat ik maar 1 keer kopje onder gegaan ben en er toen meteen terug uit was :). Het water en de stranden hier spreken alleszins tot de verbeelding :). Die avond hebben we heel wat mensen terug gezien toen we naar de zonsondergang gingen kijken op het strand, zo zag ik Alex, Guillaume, Stephany (iemand die op dezelfde dag vertrokken is als mij) ... allemaal terug. De zonsondergang was prachtig! De dag nadien namen we een dagje in Finisterre, dus dat was de perfecte gelegenheid om echt eens naar het einde van de wereld de gaan, de kaap van Finisterre! Hier stond een caminopaal waar 0,0 km opstond, hier kan men niet meer verder :). De kaap is schitterend, links en rechts in er enkel water. Hier hebben we lange uren in stilte gezeten, gewoon genieten van het einde van de tocht. Die avond hebben we ook allemaal op het strand geslapen, het was koud, maar een geweldige belevenis. De sterrenhemel was wonderbaarlijk. Daarna was het tijd om terug te keren naar Santiago en daar te wachten tot mijn trein naar Parijs vertrok. In Santiago heb ik elke dag afscheid moeten nemen van alle vrienden die ik op de camino gemaakt heb. Ik hoop echt dat ik ze nog ooit eens terugzie, want het waren stuk voor stuk fantastische mensen. Uiteindelijk heb ik nog 4 dagen doorgebracht in Parijs in de flat van Guillaume, het was een leuke overgang voordat ik terugkeerde naar huis :). 

Bos, bos en nog eens bos

De camino, een ongelofelijke belevenis

De Atlantische oceaan

Strand net voor Finisterre

Zonsondergang aan het strand in Finisterre

De 0 km pal aan de kaap van Finisterre

Simon, Peter, Kristin, Christine en ik

Hier is het echt gedaan, verder wandelen wordt moeilijk :)

Dag 26 - 35: Astorga - Santiago de Compostela

Weinig mogelijkheden gehad om een computer vast te krijgen en nog eens wat op de blog te zetten. Hier kwam dan nog eens bij dat ik niet meer op mijn blog geraakte toen ik vaststelde dat ik mijn gsm vergeten was in Portomarin. Het wordt dus een lang bericht, tijd om eindelijk eens alinea's te gebruiken :).

Zoals ik al vermeld had in het vorige bericht, waren de pelgrimsaantallen die de camino aan het wandelen waren sterk gegroeid. Maar na een dag was ik dit al meer gewend en stoorde het me niet meer zoveel. de dag na Astorga leidde de camino ons nog eens bergopwaarts. En dat was heel wat want vanaf de Rioja streek was het zo plat als Vlaanderen. De eindstop was Foncebadon, een toffe kerkelijke albergue, waar een hospitelero was die Vlaams sprak. Een beetje vreemd om nog eens terug Vlaams te spreken, maar na enkele minuten merkte ik toch dat ik het nog niet verleerd ben :) In Foncebadon hebben we met alle pelgrims samen gegeten, altijd een geweldige ervaring. De dag nadien stond Cruz de Ferro op het programma. Op het hoogste punt van de montes de Leon, zo noemen de Spanjaarden het bergrijke gebied rond Leon, staat een groot kruis met allemaal stenen rondom. Hier is het de bedoeling dat de pelgrim een steen die hij van bij zijn thuis meegebracht heeft, neerlegt. Dit staat symbolisch voor het loslaten van alle moeilijke ervaringen tijdens de voorbije jaren. Ik had geen steen meegebracht van thuis, maar in Najera heb ik er eentje uit de rivier gehaald en toch voor meer dan 300km meegesleurd dus dat telt ook vind ik :p. De wandeling naar en over de bergtop was fantastisch. Eindelijk kregen we nog eens mooie vergezichten voorgeschoteld met weidse groene heuvellandschappen. Later op de dag hebben we nog gezwommen in een rivier in Cacabelos, waarna we aan het einde van de dag aankwamen in Ponferrada: Volgens mij de grootste albergue waar ik tot nu toe verbleven ben. Hier kunnen maar liefst 270 pelgrims verblijven, dus het was er erg druk. Wel allemaal kamers van 4, dus een immens groot gebouw. De dag nadien besloten we tot Pereje te wandelen en niet een alternatieve variant van de camino te doen. Die zou te zwaar zijn om in een dag te doen. De wandeling op zich was niet zo speciaal, maar de stop in Villafranca de Bierzo was de moeite waard want dat is echt een zeer mooi dorpje. Maar hier zouden volgens mijn boekje alle pelgrims verblijven die starten in Ponferrada, dus dan maar enkele kilometers meer wandelen en verblijven in een rustigere sfeer :) Pereje was zeer rustig, dit was ook de plaats waar ik voor het eerst sinds lang nog eens in een enkel bed kon slapen.

Elke ochtend is het uitkijken naar dit moment

De mistige weg richting cruz de Ferro

Cruz de Ferro

Het weer kan moeilijk beslissen tussen mist of zonneschijn

Zwemgelegenheid bij het bereiken van de voet van de berg

De volgende dag zou de camino ons in Galicie leiden, de laatste autonome regio waar we nog door zouden moeten wandelen. Ditmaal ging de camino weer zeer stijl omhoog tot in O Cebreiro, een zeer mooi museumdorpje, waar 30 inwoners wonen. Deze dag was het zeer mistig hoog in de bergen en heeft het ook geregend. Galicie verwelkomde ons want deze regio zou qua regen het dicht bij België aanleunen :). Weer zijn we een dorpje verder gewandeld dan mijn boekje me voorstelde. Veel te veel pelgrims in O Cebreiro. In dit dorpje, Hospital da Condesa, verbleven we voor het eerst in een albergue uitgebaat door de overheid van Galicie. Hier maakten we kennis met slechts uitgeruste tot niet uitgeruste keukens van de Xunta en ook met de ongastvrijheid van de hospiteleros. Een niet zo aangename regio dus die laatste 100km voor Santiago. Gelukkig is de omgeving wel fantastisch. De dag nadien was het afdalen geblazen. Een goede kilometer naar beneden, terug naar de zon. In triacastela koos ik voor de variant naar Samos, die langer is maar die mijn boekje echt aanraadde. En het was het meer dan waard, een prachtige wandeling naar een prachtig dorpje in 'the middle of nowhere'. Het klooster van Samos was echt geweldig om te bezichtigen. Samos heeft ook een rijke pelgrimsgeschiedenis, de mis daar was ook de moeite waard. De dan nadien koos ik ervoor om de weg tot Sarria af te leggen via een kortere variant. Weliswaar was dit gewoon de variant via de autoweg. Zeer saai en ik was heel blij toen ik aankwam in Sarria. Sarria is 120km van Santiago de Compostela vandaan en hier starten alle pelgrims die graag de Compostela willen hebben (bewijs dat je de camino gedaan hebt) of geen tijd hebben om meer te wandelen. Het zijn vooral groepen die je hier tegen komt en dat werkt soms wel eens in op de frustratie van menig pelgrim die wel start in St Jean Pied de Port. Aan het einde van een lange dag (35km) kwam ik aan in Portomarin, een gezellig havendorpje. Hier heb ik ook pulpo gegeten, dat is inktvis bereidt op zen galicisch, een geweldige maaltijd naar mijn mening :)

Welkom in Galicia

De mist speelde weer een vervelende metgezel

Museumdorp O Cebreiro

Eenzaam en alleen: Samos

Prachtig zicht op het klooster van Samos

De gangen binnen in het klooster

Muurschilderingen in het klooster

Zelfs deuren worden verwerkt in de
muurschilderingen

Binnen in de kerk van Samos

Velden vullen zich met de warme kleuren van
de opkomende zon

Ik wilde het liefst de laatste 100km zo snel mogelijk erdoor krijgen omdat het door de grote menigte niet meer zo gezellig wordt. Dus elke dag lagen mijn kilometers nogal aan de hoge kant. Die avond verbleef ik in Casanova, waar ik eindelijk een hospitelero tegenkwam die glimlachte, dat was een aangename verrassing in een Xunta Albergue :) De volgende dag was weer een lange dag, maar Galicie is wondermooi dus het was niet erg om zo lang te wandelen. Elke dag opnieuw zie je groene natuur met taluds en bospaadjes die omringd zijn door stenen muurtje waar het mos van alle kanten uitgroeit. Die dag heb ik zelfs langer moeten wandelen dan de planning omdat de albergues in Salceda vol waren. In totaal een goede 40km tot in Santa Irene waar ik Christine en Kristin terug ontmoette. De dag nadien zouden we aankomen in Santiago, een speciale dag waar je naar uitkijkt als een kind die wacht op Sinterklaas. Die ochtend vertrok ik al om half 6 en liep voor een groot deel alleen in een donker bos. Een fantastische ervaring. Om dan aan te komen aan de kathedraal. Het was een speciaal gevoel, toch stopte de camino hier nog niet. Ik zou nog verder gaan tot ik niet meer verder kan, tot de atlantische oceaan.

Die ochtend onderweg naar Santiago de Compostela

De zon wenst ons een laatste buen camino

Kathedraal van Santiago, jammer genoeg
onder renovatie

Zijbeuk van de kathedraal van Santiago

Kristin, Christine en ik voor de kathedraal

Te veel pelgrims om op te noemen :)

Dag 23 - 25: Leon - Astorga

In Leon moest ik wachten op een pakketje dat van thuis opgestuurd zou worden. Dus nam ik maar meteen een ganse dag rust. Christine vond het een goed idee en vergezelde mij. In de ochtend namen we nog afscheid van Kristin, maar na een half uurtje was ze al terug: Ze zou ook een rustdag nemen samen met ons :) Dus we hebben een goede koffiezaak gezocht en gevonden! Coffee culture, een van de vier plaatsen in Spanje waar ze met specialty koffie bezig zijn :) Ik heb dus eindelijk nog eens een koffie kunnen drinken :) 's Avonds verbleven we in dezelfde herberg in Leon, want mijn pakketje was nog niet aangekomen. De dag erna kwam ik erachter dat ze mijn pakketje in Burgos afgeleverd hebben. Daar was ik 7 dagen geleden. Dus dan maar terug laten sturen naar huis, want verzenden naar een ander punt zou een week duren. We vertrokken laat (pas rond 9u) en kwamen rond de middag aan in Villar Mazzarife. Daar konden we ons gedragen als piscigrinos (perigrinos die graag aan het zwembad liggen :p). De zon was enorm die dag en in de avond was ik een beetje verbrand. Ik ben al zo bruin geworden dat jullie mij waarschijnlijk niet meer terug gaan kennen :) Die avond hebben we samen pannenkoeken met kaas en ham gemaakt, een verukkelijke pelgrimsmaaltijd. De dag nadien was voor mij niet zo tof. Ik werd pas wakker om half 7 en zat tussen grote groepen pelgrims te wandelen. Het was echt net een "pilgrimshighway". De camino was de laatste dagen ook niet zo mooi, pas vanaf het bereiken van Hospital de Orbigo, kreeg ik een mooi brug te zien en wat toffere landschappen. De originele camino gaat hier constant langs een grote autoweg. Gelukkig is er ook nog een alternatieve camino die altijd iets toffer is :) Tegen de middag kwam ik dan aan in Astorga, waar de pelgrimsherberg echt gigantisch is. Er kunnen hier 156 pelgrims slapen en het zijn allemaal kamers voor 4 personen. Je kan je wel indenken hoe gigantisch zo'n gebouw wel niet moet zijn :)

Een echte doppio ristretto in Leon, fantastisch :)

Zonsopgang in de binnenstad van Leon

Terugblik op Villar Mazarife

En de zon is ook weer van de partij :)

Een geweldig lange brug onderweg naar Astorga

Dag 19 - 22: Boadilla - Leon

In Castrojeriz heb ik een klik gemaakt. Nadien heb ik mij niet meer gehaast wanneer ik aan het wandelen was maar gewoon genoten. Ik wandelde wat trager, maar nam wat minder pauzes. Wanneer ik vertrok uit Boadilla moest ik Suzanne gedag uitzwaaien want zij zou een bus naar Leon namen en vandaar uit verder wandelen. Deze dag had ik de keuze om de te kiezen voor de originele camino of een variant. De originele camino liep bijna heel de dag langs een autoweg, dus de de keuze was gemakkelijk :) Enige probleem was dat de gele pijlen mij op een bepaald moment leiden naar de originele camino. Dus ik heb nog een groot stuk van de dag langs een weg mogen wandelen. Toen ik aankwam in Carrion de los Condes zag ik Mauriscio terug. Dat was een blij weerzien. Die avond verbleven we in een christelijke herberg met nonnen als hospiteleros. Het was echt een ongelofelijke ervaring. Er was een heel speciale pelgrimszegening aan het einde van de mis. Ik heb ook een Belgische maaltijd klaargemaakt voor de Zuid-Koreanen die ik in Carrion terug ontmoet heb. Ik heb ze eens laten proeven van een goede bruine Grimbergen: Het was fantastisch om hun gezichten te zien wanneer ze het bier proefden :) De dag erna voelde ik me goed in mijn sas. Ik was zeer vroeg vertrokken (6u) en de kilometers gingen er goed door. In het begin van de dag liep ik over een 12km lange oude romeinse weg, de Via Aquitana. Uiteindelijk ben ik nog ver gegaan en aangekomen in Sahagun. Daar zag ik de twee Christine's terug en andere bekenden. De gemeentelijke herberg in sahagun was een oud gerestoreerd gebouw. De dag nadien had ik mezelf verplicht om niet evenveel kilometers te doen als de dag ervoor. Ik voelde me goed, maar de weg is nog lang :) Deze dag had ik de keuze om de hele dag over een alternatieve camino te wandelen, die bijna niemand nam dus die zou heel rustig en eenzaam zijn. Super, dus die nam ik dan ook. Kristin kwam ik onderweg tegen en we wandelden samen verder. Het was een heel lang stuk zonder iets. Zelfs geen waterpunt. Maar het was ongelofelijk mooi en fantastisch om eens geen pelgrims tegen te komen :). Tegen de middag zouden we aan moeten komen in Reliegos, maar er kwam maar geen dorpje op onze weg. De camino waar we op aan het wandelen waren leek ook een hele oude. De weg was bijna helemaal overgroeid. Maar alle pijlen waren er nog steeds, dus we wisten dat we op een of andere camino zaten. Uiteindelijk kwamen we aan in Mansilla. Een dorpje verder dan Reliegos en hierdoor heb ik dus ongeveer evenveel kilometers gedaan als de dag ervoor. Het was wel een tof weerzien met heel wat vrienden: de Mexicaanse meisjes, enkele Fransen en een Poolse. Omdat ik dus twee dagen veel gewandeld had, is dus mijn afstand naar Leon verkleind geraakt en moest ik de dag erna slechts 19km wandelen. Tegen de middag kwamen we dus al aan in Leon. Heel mooie stad, met een prachtige binnenstad. Een bezoekje waard dus. Vanaf Sahagun heb ik trouwens ook de helft van de camino al gewandeld. Nu nog slechts de andere helft en we zijn in Santiago :).

Een zonsopgang op de camino blijft fantastisch

Hier word ik gewoon echt rustig van :)

Gehaktballen in tomatensaus met wortelstoemp en appelmoes

Diner met de Zuid-Koreanen

De onbeschrijfelijk mooi vlakten van de Meseta

Fantastische herontmoeting met Teresa, haar nicht, Gosha,
Alex, Sylvie and Gunther

Vooraanzicht kathedraal van Leon

Christine en Kristin